[ad_1]
ایسنا/اصفهان هجدهمین نمایشگاه قرآن و عترت اصفهان، امسال در حالی برگزار شد که نقاط ضعف و مشکلات زیادی داشت و نه تنها پای مخاطب جدید را به این رویداد باز نکرد، بلکه مخاطب تخصصی قرآنی را هم با دست پر بازنگرداند.
«اتفاق خوب امسال انعقاد آیین‌نامه برگزاری نمایشگاه در کل استان با همکاری مجموعه نمایشگاه‌ها است که اقدامی مثبت برای افزایش کیفیت نمایشگاه محسوب می‌شود، ضمن اینکه در زمینه نمایشگاه ۲ دغدغه داشتیم، اول انجام کارهای نو، کیفی و متفاوت یا ایده‌های نو و با هدف کیفیت‌بخشی به برنامه‌ها که در کمیته محتوایی با مسئولیت سازمان تبلیغات استان اصفهان دنبال می‌شود و هدف دوم، حضور پررنگ مردم که امیدواریم با توجه به رشد ۵۰ درصدی تقاضای حضور در نمایشگاه، محقق شود.»
«نمایشگاه دری برای اتصال و ارتباط مخاطبان جدید به این حوزه‌ها است، لذا فعالان قرآنی و حاضران باید در کنار غرفهداری، در اتاق فکری با به‌کارگیری همه ظرفیت و انرژی مؤسسات دراین‌باره همفکری کرده و برای جذب مخاطب جدید برنامه‌ریزی کنند.»
جمله نخست، بخشی از سخنان علی تمنایی، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان اصفهان در نشست خبری هجدهمین نمایشگاه قرآن و عترت اصفهان و جمله دوم نیز صحبتی از سیدرضا مرتضوی، استاندار اصفهان در افتتاحیه این نمایشگاه است، نمایشگاهی که از ۱۶ فروردین‌ماه آغاز شد و شب گذشته (۲۰ فروردین‌ماه) بعد از ۵ روز به کار خود پایان داد و پرسش‌های زیادی را درباره خود به‌جای گذاشت.
اولین سؤالی که با گشت‌وگذار در نمایشگاه ایجاد می‌شد این بود که آیین‌نامه برگزاری هجدهمین نمایشگاه قران و عترت اصفهان و کمیته‌های مختلف محتوایی، اجرایی و نظارت و ارزیابی دقیقاً چه نقش و تأثیری در برگزاری نمایشگاه داشته‌اند که اولین اصول یک رویداد در آن رعایت نشده است!؟
شاید اولین نیاز یک نمایشگاه و رویداد، نظم و ترتیب و میزانی از زیبایی بصری در چیدمان و ظاهر فضا است، چیزی که هجدهمین نمایشگاه قرآن به‌کلی فاقد آن بود و فضای داخلی نمایشگاه بدون هیچ‌گونه نظم و آرایش خاص چیده شده، راهروها و غرفه‌ها از هر نوع نام، شماره یا هر نشانه‌ای خالی هستند و این موضوع باعث شده که پیدا کردن دوباره یک غرفه برای بازدید مجدد تنها با امداد غیبی میسر باشد، علاوه بر اینکه به‌هم‌ریختگی ظاهری، عدم وجود برنامه و دستورالعمل خاص برای چیدمان و فضاسازی غرفه‌ها این فکر را به ذهن متبادر می‌کرد که همه غرفه‌داران دقایقی قبل از برگزاری مطلع شده و هرچه به دستشان رسیده را برای چیدن در غرفه با خود همراه کرده‌اند از پارچه‌های ساتن رومیزی چروک تا وسایل تزیین مانده داخل خانه از چند سال پیش!
موضوع دیگری که باعث تعجب مخاطب بود، عدم حضور مؤسسات مطرح قرآنی ازجمله «مؤسسه بینه» و حضور بخش‌ها و در ازای آن، وجود غرفه‌های نامرتبط و خالی از محتوا به تعداد زیاد بود. کانون‌های خدمت رضوی که بیشترین غرفه‌های نمایشگاه را به خود اختصاص داده بودند کمترین و بعضاً نامربوط‌ترین محتوای ممکن به نمایشگاه قرآن را داشتند. حضور غرفه‌های فروش محصول که هیچ سنخیتی با موضوع نمایشگاه نداشت و در مقابل جای خالی ناشران مهم و مطرح قرآنی و ایجاد دسترسی به تفاسیر و کتب قرآنی مهم و مطرح از نمایشگاه فضایی پر از خالی ساخته بود که از یک‌سو مخاطب را از دیدن همه نوع محصول از ادویه، عروسک، گلدان و سیر تا روسری و چادر و کتاب و جانماز آن‌هم بدون هیچ نظم و دسته‌بندی کلافه می‌کرد و از سوی دیگر او را در رسیدن به هدف خود از حضور در این نمایشگاه ناکام میگذاشت.
موضوع دیگر، مکان نمایشگاه و سختی حضور در آن باوجود بُعد مسافت بود. محل برگزاری نمایشگاه‌های دائمی شاید برای نمایشگاه‌های تخصصی مکان مناسبی باشد، اما به‌عنوان مکانی که حتی تاکسی‌های اینترنتی هم به‌سختی قبول درخواست می‌کنند قطعاً انتخاب خوبی برای نمایشگاه قرآن به‌عنوان نمایشگاهی برای عموم مردم نیست، آن‌هم وقتی فضاهای زیادی مثل سالن تازه تأسیس گلستان شهدا، مصلا اصفهان یا حرم زنبیه در شهر وجود دارند و با مدیریت و چیدمان درست قابل‌استفاده هستند.
در حوزه عفاف و حجاب نیز علیرغم قرآنی، فکری و تبیینی مفهوم حجاب، کمافیالسابق تنها اقدام مسئولین، برگزاری نمایشگاه‌های عفاف و حجاب و اضافه کردن غرفه‌های فروش ساق دست، چادر و گیره روسری به هر رویدادی است.
از دیگر مشکلات این نمایشگاه عدم اطلاع‌رسانی درست و دقیق بود که شامل اطلاع‌رسانی غرفه‌ها و مؤسسات حاضر تا برنامه‌ها، رویدادها و افراد شاخص حاضر در نمایشگاه می‌شد؛ اما از معدود نقاط مثبت نمایشگاه می‌توان به غرفه‌های کودک اشاره کرد که در سرگرم کردن بچه‌ها موفقیت نسبی داشتند، بااین‌وجود تعدد نقاط ضعف و عدم وجود برنامه‌های نو، خلاقانه و محتواهای کیفی (برخلاف گفته مسئولین) باعث شده بود که نه‌تنها مخاطب جدید به نمایشگاه اضافه نشود، بلکه مخاطب تخصصی و مرتبط با حوزه‌های قرآنی را هم راضی و با دست‌پر برنمی‌گرداند.
بااین‌همه، مسئله این است که در حال حاضر و با وضعیت اقتصادی آیا لازم است رویدادها و نمایشگاه‌های سالانه را به هر قیمت و با هر کیفیتی و صرفاً برای خالی نبودن عریضه برگزار کنیم؟ شاید باکمی صبر، تعطیلی و تأمل راهکارهای بهتر و خلاقانه‌تری برای برگزاری بهتر این برنامه‌ها به نظر متخصصان و مدیران رسید.
انتهای پیام
