یادی از یک قاری شهید

به گزارش ایسنا، محمود تاج‌الدین در یکی از روزهای سال ۱۳۵۰ در تهران به دنیا آمد پدرش معمار بود. او در سال اول ابتدایی در دبستان طوس خیابان شهید آیت محله نارمک تحصیل می‌کرد بعد از مدتی به خاطر شغل پدر به اهواز نقل مکان کردند و بعد از دو سال به تهران باز گشتند.

منشأ علاقه شهید به مسائل مذهبی

علاقه ی محمود به مسائل مذهبی ناشی از گذشته وی در خانواده بود. محمود با سن کمی که داشت، به گواه بسیاری از دوستان و اقوام فراتر از سن خود فکر می‌کرد به لحاظ شخصیت فردی خوش خلقی احترام به پدر و مادر و هم محلی‌ها از ویژگی‌های بارز او بود. از دیگر نکات برجسته اخلاقی محمود صبر زیادش بود. نقطه تحول محمود تاج‌الدین زمانی بود که پا به جبهه گذاشت. همچنین سخت‌ترین دوران زندگی‌ او از زمان پذیرفتن قطع‌نامه تا زمان شهادتش بود.

حفظ قرآن

استاد قرآن محمود، مادرش است، محمود از کودکی شروع به حفظ قرآن می‌کند. در سن ۷ سالگی موفق به حفظ قرآن می‌شود. در صبحگاه‌های مدرسه قرآن می‌خواند.  او از کودکی علاقه عجیبی به قرآن داشت و برای نماز همیشه خانواده را بیدار می‌کرد و تذکر می‌داد. محمود، تابستان‌ها با خانواده خود که به روستا می‌رفت برای بچه‌های روستا، قرآن تدریس می کرد.

محمود قاری قرآن در جلسات قرآن بود. در این مسیر در مسابقات سراسری، یزد، قاری ممتاز شناخته شد. همرزمش روایت می کند که سال ۱۳۶۶ با اینکه در گردان حمزه بود پیش ما آمد و با دوستش عازم جنگ شد و برای همین به تعدادی وسایل نیاز داشتند آمد و سراغ دستکشش را گرفت من به او یک جفت دستکش دادم اما او گفت که باید به دوستش هم دستکش بدهند و إلا اصلاً دستکش را تنها برای خودش نمی‌خواهد. وقتی در منطقه برای عملیات رفته بودند در مسیر کفش محمود در برف جا مانده بود و برای اینکه از گردان عقب نیافتد ادامه مسیر داده بود که پایش تاول زده بود.این قاری قرآن  روز ۵ مرداد ۱۳۶۷ به شهادت رسید.

انتهای پیام